گریز

هر زمان گویم که بگریزم ز عشقعشق پیش از من به منزل می شود

معصیت

رشته بین من و او با گره کوتاه شد


معصیت آن قدرها بد نیست، گاهی لازم است

یقین

ز من مخواه، کنون با یقین کنم توبه

 

من از بهشت ،مگر میوه با یقین خوردم

 

زاهد

مخور صائب فریب زُهد از عمامه ی  زاهد

که در گنبد ز بی مغزی صدا بسیار می پیچد

خراب

همه آبادنشینان ز خرابی ترسند

من خرابت شدم و دم به دم آبادترم

ابرو

این تراشیدن ابروی تو از تندی خوست

تا نگویند که بالای دو چشمت ابروست

خودشناسی

خود شناسی قدمِ اول عاشق شدن است


وای بر یوسف اگر ناز زلیخا بکشد

طالع

بی طالعی نگر که من و یار چون دو چشم

همسایه ایم و خانه هم را ندیده ایم!

لاجرعه

تانیمه چرا ای دوست! لاجرعه مرا سرکش

من فلسفه ای دارم یا خالی یا لبریز

بیستون

رنج گل بلبل کشید و بوی آن را باد برد

بیستون را عشق کند و شهرتش فرهاد برد

دشواری

به پیش شمع اگر پروانه سوزد نیست دشواری

چه باک از سوختن آن را که بر بالین بود یارش

تکرار

با همین تکرارهای ساده بالا می روم

نردبان چیزی به جز تکرار چندین چوب نیست

روزگار

برما گذشت نیک و بد، اما تو روزگار

فکری به حال خویش کن، این روزگار نیست

مولانا

کاش مولانا ببیند قهر چشمان تو را

تا نگوید نیست در عالم ز هجران سخت تر

هم کلام

هم کلامی،هم نشینی،هم دمی ،هم صحبتی


هر دم از حسرت به هر جنبنده ای رو میزنم

غربت

در غربت مرگ بیم تنهایی نیست

یاران عزیز آن طرف بیشترند

سکوت

تا نبندی ز سخن لب، نشود دل گویا

نطق عیسی ثمرِ روزه ی مریم باشد

دل

دل چو خالی شود از عشق، به دورش انداز

 شیشه بی‌باده چو گردید، شکستن دارد

غم

حالمان بد نیست ،غم ،کم می خوریم

کم که نه،هر روز کم کم می خوریم

برادر

سخت اگر دل می دهم دستِ کسی از من مرنج

ای برادر، یوسفم از گرگ ها ترسیده ام