دام دانه

گفتم مه من از چه تو در دام نیفتی؟

گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد 

شاه غزلی از صائب تبریزی

من نمی‌آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار            بحر من ساحل نخواهد گشت، در جوشم گذار

 

گفتگوی توبه می‌ریزد نمک در ساغرم           پنبه بردار از سر مینا و در گوشم گذار

 

از خمار می گرانی می‌کند سر بر تنم            تا سبک گردم، سبوی باده بر دوشم گذار

 

کرده‌ام قالب تهی از اشتیاقت، عمرهاست         قامت چون شمع در محراب آغوشم گذار

 

گر به هشیاری حجاب حسن مانع می‌شود         در سر مستی سری یک بار بر دوشم گذار

 

شرح شبهای دراز هجر از زلف است بیش       پنبه‌ای بر لب ازان صبح بناگوشم گذار

 

می‌چکد چون شمع صائب آتش از گفتار من      صرفه در گویایی من نیست، خاموشم گذار

 

صائب تبریزی

,,

دلم می خواهد

یک غریبه می خواهم

 

بیاید بنشیند فقط سکوت کند

 

و من هـی حرف بزنم و بزنم و بزنم...

 

تا کمی کم شود این همه بار...

 

بعد بلند شود و برود

 

انگار نه انگار...

ناله ما

گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست

 البته آنچه به جایی نرسد فریاد است

باخت

زندگی !

کلاهت را بـه هوا بیانداز ...

که من دگر جان بازی کردن ندارم !

تو  بردی.....

نفرین

داد من گر ندهی دست من و دامن شب

قطره ی اشک کند کار سپاهی گاهی

تک بیتی

صائب :

دل خوش مشرب ما داشت جوان عالم را

شد جهان پیر، همان روز که ما پیر شدیم

بیدل :

      رنج دنیا، فکر عقبی، داغ حرمان، درد دل    

  یک نفس هستی به دوشم عالمی را بار کرد

بیدل :

  زاهدا، لاف محبت می‌زنی، هشیار باش

        زخم شمشیر است این، خمیازه محراب نیست

بیدل :

      سعد و نحس دهر، بیدل کی دهد تشویش ما؟  

     همچو طفلان کار ما با شنبه و آدینه نیست

هلالی جغتائی :

شد عمر تمام و، ناتمامیم هنوز      

صدبار بسوختیم و، خامیم هنوز

حکیم قاآنی شیرازی :

      شرمنده از آنیم، که در روز مکافات   

 اندر خور عفو تو، نکردیم گناهی

واعظ قزوینی :

        صد حیف که ما پیر جهاندیده نبودیم    

    روزی که رسیدیم، به ایام جوانی

محمد حسین شهریاری :

    صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را

   ولی من باز پنهانی، ترا هم آرزو کردم

 

,,

نفحات صبح

نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم ؟

چو به روی دوست ماند که برافکند نقابی