شوق شهرت رفت و مرگ آرزوها هم که مرد
موی کم کم شد سپید از خواب بیدارم کنید
در حال انتقال آرشیو از بلاگفا هستم
کلمات کلیدی
بایگانی
- دی ۱۳۹۴ (۴)
- آذر ۱۳۹۴ (۸)
- آبان ۱۳۹۴ (۷)
- مهر ۱۳۹۴ (۳۴)
- شهریور ۱۳۹۴ (۱۴)
- مرداد ۱۳۹۴ (۱۸)
- تیر ۱۳۹۴ (۱۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۴)
- اسفند ۱۳۹۳ (۳)
- اسفند ۱۳۹۲ (۱)
- بهمن ۱۳۹۲ (۲)
- دی ۱۳۹۲ (۵)
- آذر ۱۳۹۲ (۴)
- آبان ۱۳۹۲ (۶)
- مهر ۱۳۹۲ (۱۶)
- شهریور ۱۳۹۲ (۱۲)
- مرداد ۱۳۹۲ (۲۲)
- تیر ۱۳۹۲ (۹)
- خرداد ۱۳۹۲ (۹)
- ارديبهشت ۱۳۹۲ (۱۶)
- فروردين ۱۳۹۲ (۹)
- اسفند ۱۳۹۱ (۵)
- بهمن ۱۳۹۱ (۱)
- دی ۱۳۹۱ (۲۰)
- آذر ۱۳۹۱ (۱۷)
- آبان ۱۳۹۱ (۶)
- مهر ۱۳۹۱ (۱۱)
- شهریور ۱۳۹۱ (۵)
- مرداد ۱۳۹۱ (۲)
- تیر ۱۳۹۱ (۴)
- خرداد ۱۳۹۱ (۷)
- ارديبهشت ۱۳۹۱ (۸)
- فروردين ۱۳۹۱ (۶)
- اسفند ۱۳۹۰ (۴)
- بهمن ۱۳۹۰ (۲)
- دی ۱۳۹۰ (۱۴)
- مهر ۱۳۹۰ (۱)
- تیر ۱۳۹۰ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۰ (۱)
- شهریور ۱۳۸۹ (۱)
- خرداد ۱۳۸۹ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۸۹ (۳)
آخرین مطالب
پیوندهای روزانه
نیست صائب ملک تنگ بی غمی جای دو شاه
زین سبب طفلان جدل دارند با دیوانه ها
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
این چراغی است کزین خانه به آن خانه برند
ز خاموشی بریدم من، زبان هرزه گویان را
دو لب برهم نهادم، کار شمشیر دو دم کردم
صد بار، فلک پیرهن خویش قبا کرد
یک بار تو بی درد، گریبان ندریدی
(صائب)
واعظ! مکن دراز حدیث عذاب را
این بس بود که بار دگر زنده می شویم!
محمل لیلی شب از نزدیک مجنون می گذشت
خوش خیالی بین که پا شد گفت: محمل، مستقیم
تو را آرزو نخواهم کرد
هیچوقت!
تو را لحظه ای خواهم پذیرفت
که خودت بیایی...
با دل خود ، نه با آرزوی من...
دنیا و آخرت به نگاهی فروختیم سودا چنین خوش‌ست، که یکجا کند کسی
خَنــده امـ میگیـرد وقتـی پَـس از مُـدت هــا بـی خبــری
بـی آنکــه سُــراغـی از ایـن دل بِگیــری مـی گــویـی:
" دِلــَمـ بـَرایـتـ تَنــگ اَســت"
یــا مـَـرا بــِه بــازیــ گـِــرفتــه ای. . .
یـــا مَعنــی واژه هــایـتــ را خــوبــ نِـمی دانـی. . .
"دِلتنگــــی" ارزانـــی خـــودتـــ.....
به روی او نگرستن ز من نمی آید
من این دو دیده برای گریستن دارم
گفتم مه من از چه تو در دام نیفتی؟
گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد
من نمی‌آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار بحر من ساحل نخواهد گشت، در جوشم گذار
گفتگوی توبه می‌ریزد نمک در ساغرم پنبه بردار از سر مینا و در گوشم گذار
از خمار می گرانی می‌کند سر بر تنم تا سبک گردم، سبوی باده بر دوشم گذار
کرده‌ام قالب تهی از اشتیاقت، عمرهاست قامت چون شمع در محراب آغوشم گذار
گر به هشیاری حجاب حسن مانع می‌شود در سر مستی سری یک بار بر دوشم گذار
شرح شبهای دراز هجر از زلف است بیش پنبه‌ای بر لب ازان صبح بناگوشم گذار
می‌چکد چون شمع صائب آتش از گفتار من صرفه در گویایی من نیست، خاموشم گذار
صائب تبریزی
,,
بیاید بنشیند فقط سکوت کند
و من هـی حرف بزنم و بزنم و بزنم...
تا کمی کم شود این همه بار...
بعد بلند شود و برود
انگار نه انگار...
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست
البته آنچه به جایی نرسد فریاد است