قربان آن غارتگرم کان دل نه تنها می برد
تاراج جان هم میکند ، دل را به یغما می برد
ای دل طبیب عشق او دارد دوایی بوالعجب
آسوده را غم می دهد ، صبر از شکیبا می برد
نبود به کیش عاشقان اخوان یوسف را گنه
آسایش یعقوب را شوق زلیخا می برد
دین و دل و هر چیز بود آن ترک غارتگر ستد
ماندست ما را نیم جان ، آن نیز گویا می برد
هر چند عذرا می برد با وامق استغنا ز حد
این سوز وامق عاقبت آرام عذرا می برد
صدق محبت می کند در چشم مجنون توتیا
هر خاک کان باد صبا از کوی لیلی می برد
با آن که تیر جور او در جان من زد چاکها
آلوده گشته خنجرش ما را به دعوا می برد
هرچند کام جان من تلخ است زان زهر ستم
این تلخی کام من آن لعل شکرخا می برد
شوق جمال دلکشت حاجی پی گم کرده را
گاهی به یثرب می کشد گاهی به بطحا می برد
ای شیخ این آلوده را در سلک پاکان جا مده
کاین رندی من عاقبت ناموس تقوا می برد
در دیر پیش کافری دل در گرو مانده مرا
زاهد من بیچاره را سوی مصلی می برد
محنت کشیدن خوش بود لیک از برای یار خود
بی عاقبت باشد که رنج از بهر دنیا می برد
فارغ دلان را آورد عشرت پرستی سوی شهر
دیوانه عشق ترا غم سوی صحرا می برد
بپذیر عذرم چون کنم بی طاقتی ها در غمت
گر کوه باشد جان من این حسنش از جا می برد
ای هوشمندان بر رخش آهسته می باید نظر
کان عشوه های جان ستان دل بی محابا می برد
ما را نباشد در جهان غیر از دل پر غصه ای
در حیرتم زان بی خرد کو رشک بر ما می برد
فرهاد بعد از بیستون زد تیشه بر سر، صبر بین
اشرف هنوز از بهر او شرمندگی ها می برد
"آذر بیگدلی"
